« »
 
DEMERERE 1, DEMERERE 2, DEMERERE 3.
[]« 1 demerere » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 057b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DEMERERE1
1. DEMERERE, malo sensu, Peccare. Gall. Démériter. Bartol. in Digest. lib. 31. leg. 77. § 25. scribit
meruisse eum, quem non apparet Demeruisse
. Gloss. Lat. Gr. Demereo, περιποιοῦμαι. Demereor, ἀναλαμϐάνω. Vide Demeritum.
[]« 2 demerere » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 057b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DEMERERE2
2. DEMERERE, Demereri, Rem possessam abdicare, dimittere, re vel officio privari. Charta ann. 1203. ex Cod. reg. 10197. 2. 2. fol. 11. v° :
Omnia feoda quæ comes (Gelriæ) a duce (Lotharingiæ) tenet, ipse comes Demeruit et in manu ducis libere remanebunt ; feoda quoque quæ a rege tenet comes, similiter Demeruit et dux ea de manu regis recipiet.
Alia ann. 1274. fol. 36. v° :
Quicumque de magistris talem (bannitum) ad officium direxerit, amittet et Demerebitur officium suum per annum continuum.
[]« 3 demerere » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 057b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DEMERERE3
3. DEMERERE, Mereri. Lit. remiss. ann. 1360. in Reg. 89. Chartoph. reg. ch. 379 :
Ipse Johannes in infirmitate sua dicebat, et dixit quampluries, quod bene Demeruerat hæc sibi facta fuisse.
Galli diceremus, Il avoit bien mérité.