« »
 
FAIDITUS 1, FAIDITUS 2.
[]« 1 faiditus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 397b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FAIDITUS1
1. FAIDITUS, Hostis, qui in Faida, seu guerra est. Monachus Vallis Sarnai cap. 83 :
Ruptarii et Faiditi, et multi alii, qui antea erant inimici occulti Comitis, etc.
Perperam faidici editum. Charta ann. 1218. in Regesto Carcassonensi fol. 10 :
Præterea Faiditos de terra, seu ruptarios, et quoslibet alios inimicos et proditores Comitis prædicti non recipiemus scienter.
Conventiones inter Carolum I. Comitem Andegav. et Provinciæ, et Arelatenses ann. 1251. art. 19 :
Quia vero damna Faiditis Arelatensibus, a suis concivibus[] in domibus et rebus aliis illata noscuntur, etc.
Quam vocem non intellexit Bonifacius Avinio interpres Gallicus. Adde Chron. Guillel. de Podio-Laurentii cap. 25. 37. 41. et Concilium Tolosanum ann. 1228.
P. Carpentier, 1766.
Faidire, Aliquem ut hostem edicto proscribere. Inquisit. ann. 1210. inter Probat. tom. 1. Hist. Nem. pag. 49. col. 1 :
Debebat his, qui eicerentur a civitate seu Faidirentur, reddere unum castellum domini comitis, et eis facere expensas de redditibus comitis.
Vide Faidire 1.
[]« 2 faiditus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 397c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FAIDITUS2
2. FAIDITUS, pro Bannitus, seu edicto publico proscriptus, accipi videtur in Statutis Arelat. MSS. art. 86 :
De Conspirantibus : Qui contra fecerit ipse sit Faiditus sive bannitus ab Arelate.
Neque alia fortassis notione usurpanda hæc vox in Conventione ann. 1251. mox laudata.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Fayditus, de homine propter facinora profugo vel exulante dici videtur in Statuto Stephani Abb. S. Victoris Massil. ann. 1355 :
Volentes tollere abusus qui per nonnullos Fayditos qui ad nostrum confugerunt monasterium multa maleficia et enormia perpetrantes ad nostrum monasterium quasi in asilium confugientes, unde domus orationis facta est spelunca latronum, furum, homicidarum, assiscinorum et aliorum adsimilium, etc.
Faidosus, ut Faiditus, Eginhardus Epist. 17 :
Asserens, se ad hanc remansionem magna cogi necessitate, pro eo, quod Faidosus sit, et cum inimicis suis et his, qui vitæ ejus insidiantur, hoc iter agere non audeat.
Vide Capitula Legis Salicæ cap. 2. § 2. Legem Bajwar. tit. 2. cap. 8. Legem Saxon. tit. 2. § 6. Legem Fris. tit. 2. § 5. Capitul. 2. ann. 805. cap. 5. Capit. Caroli M. lib. 3. cap. 4. lib. 5. cap. 215. 367. Capit. ann. 13. Imperii cap. 28. Legem Longob. lib. 1. tit. 37. § 2. Carol. M. 20. Leon. III. PP. in Capit. cap. 28. etc.
L. Henschel, 1840–1850.
Faicosus, Eadem notione. Heinric. IV. Imperat. Constit. de Pace ann. 1084. ap. Pertz. Leg. tom. 2. pag. 55 :
Ut nemo quavis culpa Faicosus ab adventu Domini usque in octavas Epiphaniæ... tollere præsumat arma, etc.
Infra pag. 57 :
Securitatis gratia omnibus præcipue Faicosis hujus dominicæ pacis statuta traditio est, sed non ut post expletam pacem rapere audeant, etc.