« »
 
CELLIS 1, CELLIS 2.
[]« 1 cellis » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 252b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CELLIS1
1. CELLIS. Felix Mon. in Vita S. Guthlaci, sec. 3. SS. Benedict. part. 1. pag. 278 :
Cum alio die quædam loca spinosa perlustraret sine Celle agresti, rura gradiendo, inruit in quandam spinulam sub incultæ telluris herbis latentem, medelanium[] plantæ ipsius infigens, tenus talo rumpendo totius pedis cratem perforavit.
Si non legendum Calle, Semita, Cellis videtur genus calceamenti, f. idem quod Calones, Gall. Sabots.
[]« 2 cellis » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 252c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CELLIS2
2. CELLIS, Occitanis Celo, Sella. Leudæ minutæ Carcass. MSS :
Item de saumata Cellium fustorum, vj. den.
Vide supra Cella 3.