« »
 
[]« Certiorare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 276a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CERTIORARE
CERTIORARE, Φανεροποιῆσαι, in Gloss. Græc. Lat. Certificare, certum facere, apud Ugutionem, Joannem de Janua, et Monachum Sangallensem lib. 1. de [] Carolo Magno cap. 24. et Jurisconsultos aliquot.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Certioratio, apud Baluzium tom. 2. Hist. Arvern. pag. 598. ex Regesto Parlamenti ann. 1408.
P. Carpentier, 1766.
Declaratio, significatio. Stat. MSS. eccl. Brioc. cap. 6 :
Senes... de senio in sua conscientia capitulum certiorare teneantur, et in illa die qua capitulum certioratum fuerit, vel saltim infra octo dies a tempore Certiorationis numerando, canonici sollemniter comedent cum eodem ; alias senectutis privilegium non obtinebit.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Certioratus, Certior factus, in Instrumento ann. 1291. Hist. Meld. tom. 2. pag. 187. et in alio ann. 1463. inter Schedas Cl. Præsidis de Mazaugues.
P. Carpentier, 1766.
Certiores Certiorati veraciter, etc. in Charta Renati reg. ann. 1453. ex Tabul. reg. Aquensi. Vide mox Certive.