« »
 
[]« Deludere » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 054a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/DELUDERE
DELUDERE, Contumelia afficere. Lit. remiss. ann. 1385. in Reg. 127. Chartoph. reg. ch. 16 :
Eandem relictam ipsi rei et sui complices pluries requisiverunt, ut ad pacem faciendam de morte sui mariti prædicti consentire vellet,... alioquin ipsam Deluderent ; quæ relicta... respondit se hoc facere non posse. Item quod dicti rei... præfatam relictam præter et contra ejus voluntatem, vi et violentia illuserunt ea et abusi fuerunt, ipsamque infortiaverunt et carnaliter cognoverunt.
Vide Deludium. A Lat. Deludere, Desjougler, pro vulgari se moquer, legitur in vet. Poem. Ms. ex Bibl. Coislin. :
Li lechieres fu Desjouglez,
Et par la sale fu huez.
P. Carpentier, 1766.
Sic a verbo Deridere, eodem significatu, nostri Dérider et Dériser dixerunt. Lit. remiss. ann. 1386. in Reg. 129. ch. 8 :
Icellui Simon en Déridant et eschernissant ledit Jehan Avignon, etc.
Aliæ ann. 1405. in Reg. 160. ch. 91 :
Le suppliant, qui estoit sourt et ydiot, croiant que sa femme se moquoit et Dérisoit de lui, etc.
Denique aliæ ann. 1394. in Reg. 146. ch. 160 :
Pour ce que laditte femme vit que ledit Perier, qui estoit son serviteur, la Desrisoit, etc.