« »
 
FASTIDIRE 1, FASTIDIRE 2.
[]« 1 fastidire » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 420a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FASTIDIRE1
1. FASTIDIRE, Existimare, putare ; si tamen mendum non est. Charta Wilgfr. episc. Virdun. ann. 973. inter Probat. tom. 2. Annal. Præmonst. col. 321 :
Non enim Fastidiendum est illis pabulum divini verbi sufficere, insuper et corporis necessaria ministrare, etc.
Gloriari.
[]« 2 fastidire » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 3, col. 420a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/FASTIDIRE2
2. FASTIDIRE, Fastidium movere. Vita S. Audoen. tom. 4. Aug. pag. 807. col. 1 :
Ista pauca breviter concludenda sunt, ne sermo incultus Fastidiat.