« »
 
INCURVARE 1, INCURVARE 2.
[]« 1 incurvare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 337a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/INCURVARE1
1. INCURVARE, Subjicere, ditioni suæ asserere. Rodericus Toletanus lib. 7. de Reb. Hisp. cap. 10 :
Tandem etiam in Hispaniam cisfretavit, et fere suo dominio omnes Arabes Incurvavit.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Incurvatio, Demissio, submissio. Concil. Tolet. XI. cap. 5 :
Placuit definire qui nullis habitis rebus propriis aut in quocumque pervasores extiterint....... nulla eos Incurvatione status sui, servituti hominum debere addici.
[]« 2 incurvare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 4, col. 337a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/INCURVARE2
2. INCURVARE, Obscœno sensu :
Quando masculus masculum Incurvat,
in Scripto, cui titulus, Ad peccatorem sodomitam.