« »
 
[]« Loquacitas » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 141b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/LOQUACITAS
LOQUACITAS, Usus vocis, facultas loquendi. Liber 2. Miraculor. S. Richarii cap. 14 :
Demptis linguæ obstaculis, Loquacitatem meruit obtinere.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Loquacitas, Eloquentia, facundia. Abbo in Præfatiuncula sermonibus selectis præfixa, tom. 9. Spicil. Acher. pag. 79 :
Noveris, lector, sive auditor, quicumque es mediocris Loquacitatis dives, sed Latinitatis indigens, hoc opusculum nudo nuditer factum, etc.
Expositio Liturgiæ Gallic. tom. 5. Anecd. Marten. col. 94 :
Pastor Ecclesiæ apertiori sermone populo prædicet, ita arte temperans, ut nec rusticitas sapientes offendat, nec onesta Loquacitas obscura rusticis fiat.
P. Carpentier, 1766.
Hac duplici acceptione Loquence nostri usurparunt. Lit. remiss. ann. 1375. in Reg. 107. Chartoph. reg. ch. 155 :
Lequel Mahieu est affolez d'un bras et d'une jambe et de la parleure ou Loquence.
Prol. ad Chron. S. Dion. tom. 3. Collect. Histor. Franc. pag. 152 :
Li défaut de la letreure et de Loquence, etc.