« »
 
LUSTRARE 1, LUSTRARE 2.
[]« 1 lustrare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 156c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/LUSTRARE1
1. LUSTRARE, Illustrare, ornare. Jacobus Cardinalis de Coronatione Bonifacii VIII. PP. apud Murator. tom. 3. col. 652 :
Hoc illi ; verum populus Lustraverat urbem
Arcubus, in morem veterem, etc.
[]« 2 lustrare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 156c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/LUSTRARE2
2. LUSTRARE, Initiare, quo sensu a purioribus Latinis usurpatur : unde a Glossario amandassem, nisi aliter intellexissent viri docti. Acta S. Gratil. tom. 2. Aug. pag. 728. col. 2 :
Cumque adductus fuisset ante comitem, arripuit comes hos sermones, dicens : Cur, stultissime, religionis Lustratus es Christianorum magorum, ut audio, et tu magus effectus es ?