« »
 
MANICUM 1, MANICUM 2.
[]« 1 manicum » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 221b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANICUM1
1. MANICUM, Manubrium, Gall. Manche. Papias : Manubrium, dictum quod manu teneatur, vulgo Manicum dicitur. Vita S. Angeli Carmel. tom. 3. Maii pag. 813 :
Cum ergo Joannes unam arborem incideret, securis de Manico exivit.
P. Carpentier, 1766.
Capulus, Ital. Manico. Stat. Montisreg. pag. 167 :
Dummodo spatam seu cultellum vel alia arma portet ligata cum Manico, ita quod non possit extrahi.
[]« 2 manicum » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 221b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MANICUM2
2. MANICUM, Ansa. Inventar. MS. thes. Sedis Apost. ann. 1295 :
Invenimus unum urceum de auro cum Manico et rostro et coperculo, etc.
Vide supra Manicella.