« »
 
[]« Mendaciloquus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 5, col. 339b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/MENDACILOQUUS
MENDACILOQUUS, ψευδολόγος. Vetus versio Epistolæ S. Pauli ad Timotheum, in Conciliis Sirmondi tom. 1. pag. 211 :
Intendens Spiritibus seductoribus et doctrinis dæmoniorum et Mendaciloquorum.
Ita Lucifer Calaritanus pag. 328. I. Edit. Mendaciloquentium præfert. Mençoignier pro Mensonger, mendax, usurpat MS. :
Nos sera més tosjors retrait
Que parjure somes et faus,
Et Mençoignier et desloiaus.
P. Carpentier, 1766.
Mençongier, qui est autant à dire comme menteur
, in Lit. remiss. ann. 1476. ex Reg. 204. Chartoph. reg. ch. 33. Menchonnable, eadem acceptione, apud Guignevill. in Peregr. hum. gener. MS. :
Volés vous or tenir à fable
L'Evangile et Menchonnable ?
A veteri Gallico Menchoigne, pro Mensonge, Mendacium. Le Roman de Robert le Diable MS. :
Et moult bien scet que c'est Menchoigne.
Gravi mulcta puniebatur, qui alterum Mendacem dicebat. Charta ann. 1240. ex Chartul. Campan. fol. 365. col. 2 :
Si quis aliquem dixerit Mendacem, licet inde clamor factus non fuerit ; si ad notitiam majoris pervenerit, si convictus fuerit testimonio duorum burgensium, duodecim denarios reddet dominis et majori duos denarios.