« »
 
SUPPLANTARE 1, SUPPLANTARE 2.
[]« 1 supplantare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 673b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SUPPLANTARE1
1. SUPPLANTARE, Evertere, Gall. Renverser. De futuro dicitur in Actis S. Mammarii tom. 4. Analect. Mabill. pag. 97 :
Nos non hæc fecimus, sed Dominus noster Jesus Christus, qui te Supplantavit cum patre tuo diabolo et angelis ejus in igne devorationis, ubi est fletus et stridor dentium. Anulinus proconsul dixit : Ergo nobis est ista pœna præparata ?
P. Carpentier, 1766.
Dejicere. Capitul. Caroli C. ann. 859. cap. 3 :
A qua consecratione vel regni sublimitate Supplantari vel projici a nullo debueram.
[]« 2 supplantare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 7, col. 673b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/SUPPLANTARE2
2. SUPPLANTARE, Auferre. Annal. Bertin. ad ann. 863. tom. 7. Collect. Histor. Franc. pag. 81 :
Hunfridus Gothiæ marchio sine conscientia Caroli regis, factione solito more Tolosanorum, qui comitibus suis eamdem civitatem Supplantare sunt soliti, Tolosam Reimundo subripit et sibi usurpat.