ABARNARE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Abarnare » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 008c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ABARNARE

ABARNARE, Rem clam et occulte gestam probationibus judicialiter manifestare : ex Saxonico Abarian, Denudare, prodere, ostendere, manifestare. Leges Kanuti Regis Angl. cap. 104. (in Sax. 74) :

Si homo furtivum aliquid in domo sua occultaverit, et ita fuerit Abarnatus, rectum est ut inde habeat quod quæsivit.

Leges Henrici I. Reg. Angl. cap. 75 :

Si Francigena, qui parentes non habeat, in murdro perimatur, habeat pretium natalis ejus murdri*** non Abarnaverit Rex de Hundredo, ubi invenietur 40. marcas argenti, etc.

et cap. 91 :

Si quis Francigena occidatur, et interfector ignoretur, etc. si parentes secundum legem repetentes, vel probantes non habeant, sint illius qui murdrum Abarnaverit, etc.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Verbi hujus originem accersit Leon. Frischius a Germanico Bar nudus ; a quo Belgicum Baren, Monstrare, manifestare. Cui addita præpositione ar quæ significat ex, cum terminatione Latina infinitivi, fit Arbarenare, contractius Abarnare. Apud Lambardum in Archaionomia vox semper scribitur Abarnare, apud Wilkinsium vero semel (fortasse errore typographi) abornare, quod in legibus Henrici ubique posuit Schmidtius. Eandem lectionem secutus est Phillipsius in historia juris Anglici vol. II. pag. 225. ubi rem exponit, de qua videndus etiam Wilkinsius in glossario sub hac voce. Bar etiam apud Saxones est nudus ; quæ præcedit Littera a est a intensivum. Vide Grimmii Grammat. vo. 2. pag. 705. et Bosworthii Lexicon Anglosaxonicum, num. 1. c.