ABRA 1, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 1 abra » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 028c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ABRA1

1. ABRA, ἄϐρα, Ancilla, famula honoratior, cujusmodi ditiores ad honestiora servitia, seu ministeria domi suæ alunt. Gloss. Græc. MS. Reg. cui titulus στέφανος λέξεων. Ἄϐρα, ἡ οἰϰότριψ, ϰαί περί χεῖρα θεράπαινα. Joan. de Janua et Guillelmus Brito in Vocab. MS : Abra, secundum Ugutionem, est ancilla liberata, et dicitur ab ara, quod ad aram servum vel liberum faciebat antiquitus, etc. Auctor Græcismi :

Abra, pedissequæ nomen, propriumque puellæ.

◊ Alius :

Abra, pedissequa, vel cameraria dicitur esse.

Nostris Fille de chambre. Gloss. Anglosax. Ælfrici : Abra i. ancilla, ðinen, þyln. Chron. Casauriense lib. 3 :

Dum puella cum lenone dulcibus alloquiis frueretur, Abra involvebat, circa calcaria longam camisiam, qua erat indutus.

Vita S. Gudulæ virg. cap. 2 :

Præeunte ejus Abra, cum laterna prævii luminis.

Domnizo lib. 1. de vita Mathild. cap. 2 :

Reginam claram sumptam simul ejus et Abram
Alta Canossa tenet.

Vide lib. Judith. cap. 10. 16. et in verbo Dula. Vide Henrici Stephani thes. Ling. Gr. voce Ἄϐρα, edit. Didot. vol. 1. col. 77.