2. ABSIDA, Pars ædis sacræ interior, in qua altare collocari solet, sic appellata, quod sit quodammodo separata a templo, et proprio fornice tecta et convoluta. Gregorius Turon. de vitis Patrum cap. 7 :

Ante altare, basilicæ fundamenta jecit, erectaque Absida miro opere construxit et transvolvit.

Cap. 16 :

Ventumque est ut sanctum Munus juxta morem Catholicum signo Crucis superposita benediceretur : at ille intuitus, vidit quasi ad fenestram Absidæ scalam positam, etc.

Zixilanes in Vita S. Ildefonsi Episc. Toletani :

Et elevatis oculis, aspexit in circuitu ejus, et vidit omnem Absidam Ecclesiæ repletam Virginum turmis de cantationibus David modulata suavitate aliquid decantantibus.

Petrus Damian. lib. 3. Epist. 8 :

Teneo scilicet claustrum post Absidam Ecclesiæ tuo dumtaxat habitaculo dedicatum, etc.

Id est, retro chorum, seu potius presbyterium, neque enim hic locus asterisco indiget. Hugo Flaviniacensis in Chronico pag. 112 :

Reliquias Hierosolymitanas in principali Absida locis congruis venerabiliter collocavit.

Guibertus lib. 1. de Pignor. Sanctor. cap. 2. § 2 :

Is ante Absidis frontem, inter altare videlicet et Absidem... pro officio acturus astiterat.

Anselmus Episcop. Havelberg. lib. 3. Dial. cap. 1 :

Et quoniam omnium vestrum excellentiæ placuit, ut in hac sancta Basilica S. Sophiæ iterum conveniremus, in cujus Absida nunc sedemus, etc.

Vita Aldrici Episcopi Cenomanensis n. 2 :

Fecit namque in prædicta Ecclesia altaria sex, quorum unum sursum positum in media Absida collocatum, etc.

Vide Analecta viri doctissimi Joan. Mabillonii tom. 1. pag. 108. Mitto reliqua quæ non ita pridem in hanc sententiam congessimus in Descriptione Ædis Sophianæ n. 51. Cod. reg. 4778. exscribit quæ Isidorus habet Orig. lib. 15. cap. 8. n. 7. et addit :

Locus ante altare est.