« »
 
[]« Accarratio » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 041c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ACCARRATIO
ACCARRATIO, Testium cum reo compositio, Gall. Confrontation, Acarement. Bleynianus Instit. Theor. et Pract. Lib. IV. pag. 572 :
Confrontationes vero fiunt exhibitis ipsi reo testibus, et in ejus conspectu positis, unde et Accarrationes a Cara barbaro nomine quod faciem significat, nominantur.
Certe apud Occitanos et Vascones etiamnum care faciem sonat, unde vox Accarer cum reo testes conferre, inquit D. de Lauriere in Glossario Juris Gallici. Adde quod ϰάρα faciem pariter significet apud Sophocl. in Electr. Tragœd. pag. 137. Edit. H. Stephani. Ita in Originibus Gall. D. de Caseneuve.
P. Carpentier, 1766.
Accaration, in Reg. Parlamenti Tolosani ex Codice regio 9879. 6. ad. ann. 1458. ii. Sept :
Pour ce qu'il est venu à la notice de la Cour que Me Jean de Vernhe le jeune, licentié ès loix, avoit dit à Me Guibert Rouch, conseiller du roy en ladite cour, certaines parolles touchant l'arrest de Lezat, à la charge et foule d'icelle cour et d'aucun soupçon d'icelle, lad. cour a faict Accaration dudit Me Guibert et dudit de Vernhe.
Vulgatius, Acarement. Hispani Acarar dicunt, pro In mutuum conspectum et colloquium adducere ; a Cara, iisdem, Facies, vultus. Vide Cara 1.