AD 1, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« 1 ad » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 068b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/AD1

1. AD, Præponitur sæpe locorum nominibus, ex familiari ac vulgari loquendi formula, qua nos ire ac pergere dicimus ad quædam loca : cujusmodi exempla passim proferunt Itineraria vetera Antonini et Hierosolymitanum, et Peutingeri Tabulæ. Ita apud Ammianum lib. 27. Mediolani locus occurrit, Ad Innocentes appellatus. Græcos etiam recentiores ita locutos docuimus in Descript. S. Sophiæ n. 18. Sed et Dafnense Palatium ad Antiochiam ἐπιδάφνην dictum, quasi ἐπὶ τὴν Δάφνην, par est credere. Regino ann. 962 :

In quodam monte qui dicitur ad sanctum Leonem. Pontes

in Pictonibus castrum ad Pontes vocari scribit Anonymus in Miraculis S. Eutropii Episcopi Santonensis n. 22. Vide Theosterictum in Vita S. Nicetæ Hegumeni n. 28.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ Frequentissime occurrit isthæc loquendi ratio, præsertim apud Scriptores nostros qui illam a Gallico mutuaverant, non modo ubi de locorum nominibus sermo est, sed etiam, et præcipue quidem cum de officiis ministeriisve agitur. Sic in Computo generali reddituum Regis Franc. ann. 1202. apud D. Brussel Tract. de usu feud. tom. 2. pag. clvi :

Pro lx. servientibus Ad equos, et pro C. servientibus Ad pedem, et pro quatuor balistariis Ad Equum.

Quod diceremus, Sergent à cheval, Sergent à pied. Monachus Sangallensis de vita Caroli M. lib. 2. cap. 3 :

Dixit illis, Ad cameram meam servire debetis.