AGAGULA, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Agagula » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 135b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/AGAGULA

AGAGULA, Aggagula, Agula. Glossæ Isidori : Aggagola, lenocinator, pantomimus. Infra : Agagula, lenocinator. Alibi : Accucula, acutus, solers. apud Grævium : Accuculia et Acuculia. Item :

Acucula, Acutus, solers, Agagula.

Scribitur Agagula in Excerptis Pithœanis Agugula, apud Grævium. Jo. de Janua :

Agula, Leno, quasi agens gulam,

sed videtur legendum Agagula, vel Aggagula. Edictum Theoderici Regis cap. 54 :

Maritus his criminibus convictam dimittat uxorem, si adulteram, si maleficam, vel etiam, quam vulgus appellat Aggagulam, in judicio potuerit adprobare.

Quidam vocem Gothicam esse putant, alii a Latino accersunt. At cum in Glossis Isidori Agagula sit pantomimus, videtur idem esse in iisdem Glossis Aculus, ubi ministerialis domus Regiæ definitur. Nam pantomimos ministeriales, et ministellos dictos, infra docemus. Sed de hujus vocis origine consulendus Eustath. Suvartius lib. 1. Analect. cap. 7.

P. Carpentier, 1766.

◊ Glossar. vet. ex Cod. reg. 7646. Agagula, conciliator, id est, leno. Agagula, vanus, fornicator. cod. 4778 : Quamnos fornicatione, leg. quem nos fornicatorem Aliud ex Cod. 521 :

Agagula, lecator, qui agit gulam.

Rursum aliud Lat. Gall. ex Cod. 7692 : Agagula, Lechierre. S^a Rosa de Viterbo part. 1. pag. 64. inter voces Lusitan. obsoletas recenset Agugala, adulator, assentator, unde hodieque dici affirmat Ajoujoume, Obtundit aures, molestus est loquendo.