ALASTOR, Animus male conscius, superbus. Qui Ἄλαστα, id est, non obliviscenda mala perpetrat. Usurpatur fere semper pro malo Dæmone. Lexic. Philolog. Apud Claudianum de R. P. lib. I in fine, est nomen proprium unius ex equis Plutonis. Martinius vocem venire dicit ab ἀ et λανθάνομαι, unde de dæmone inoblita mala inferente intelligit. Vide Stephani Thes. Ling. Gr. in voce Ἀλαστέω. Gemma Gemm. : Alastor, i. e. Nequam.