« 2 altanus » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 202a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ALTANUS2
2. ALTANUS, Auster, Gall. Autan. Papias :
Ethesia, aura ab aquilone flans, Altanus dicitur.Aura flans ab aquilone non Auster, ut hic ait Cangius ex Papia, sed Boreas appellatur. Verum Papias MS. Bituric. :
Altanus, Flatus qui in alto est, id est in pelago.Isidorus in Gloss. San-German. :
Altanus, Flatus qui in pelago est, per dirivationem ab alto, id est mari, vocatus ; nam alter est flatus in ripis, quem dicimus auram. Nam aura terræ est.Huic sententiæ minime favet Plinius lib. 2. cap. 43 :
Ventos et e fluminibus ac nivibus et e mari videmus, et quidem tranquillo, et alios quos vocant Altanos e terra consurgere : qui quidem, quum e mare redeunt Tropæi vocantur ; si pergunt, Apogæi.Altanus autem proprie Eurus est seu Subsolanus, ut liquet ex Charta MS. relata inter Antiquitates Occitaniæ Benedictinas a Stephanotio collectas part. 1. pag. 368. in qua sic legere est :
Ipsa terra... affrontat de Aquilone in terra S. Aniani... De Altano affrontat in terra de Odone Stephano : De Meridie in terra de Bernono Landrico... de parte CirciHinc etiamnum Occitani Euronotum vocant Autan : De quo ait du Bartas in sua secunda Septimana de Paradiso terrestri loquens :(id est Septentrionis)similiter.
Là le robuste Adam ne sentoit point son corpsAggravé des Autans, ni roidi par les Nords.