AMBULATOR, Equus, qui Tolutarius Senecæ, Gradarius Lucilio, Asturco Plinio dicitur, cui mollis alterno crurum explicatu glomeratio est : nostris Haquenée, cheval d'amble, Olim Ambléour. Provincial. Amblador. Vide Raynouardi Gloss. Rom. vol. 1. pag. 72. Hispanis, Cavallo cmblador. Papias MS. : Astructor, (Asturco) equus Ambulator, editus habet Asterco. Joan. de Garlandia in Synonymis, ubi de equis variis :

Istis curristam jungamus Ambulatorem.

Igitur ab Ambulare, ita dictus, non a Græc. ἀμϐλύνειν, uti vult Perionius. Vita S. Henrici Imperat. cap. 23 :

Singulis annis album Ambulatorem cum Phaleris Romano Præsuli dari constituit.

Adelbertus Abbas Heideimhensis :

Dum reliquias Richardi Regis ad Ecclesiam filii sui defferret, Ambulatorem abstulerat.

Eckeardus junior de Casibus S. Galli, cap. 15 :

Ambulator, cui ipse insederat, alacritatem equorum post se sentiens, caput concutiens, exultare cœpit.

Vide eundem cap. 10. et 11. S. Bernardus Epist. :

Tu sedens super Ambulatorem tuum, indutus purpura et bysso, circuis plateas. Equus Ambulatorius,

apud Fulbertum Epist. 111. Occurrit præterea in Speculo Saxon. lib. 3. art. 51. § 2. In Germ. Teldere, Germ. Superior. Zelter.