5. ANGARIA, pro qualibet coactione, vexatione injuria, animi anxietate. S. Bernardus Epist. 258. edit. 1690. col. 259 :

Immolavi de sinu meo cari pignoris hostiam ; et non in Angaria, fateor, sed in voluntate mea parui voluntati, quæ quos vult Angariat.

Guntherus lib. 2. Ligurini :

Hujus ab antiquo Comitatum in finibus urbis,

Solus ab Angariis Italorum pæne solutus,

Præsidio Ligurum Guido Blandratensis habebat.

Goffridus Vindoc. lib. 3. Epist. 38 :

Melius vobis dicent Fratres nostri, qui Angarias portaverunt.

Matth. Paris :

Legentibus innotescit, quot Angariis et injuriis nos miseros Anglos exagitat Curia Romana.

Miracula B. Stanislai Canon. Regul. Maii tom. 1. pag. 782. C :

Eadem Agnes cum in magna Angaria fuit a quodam creditore pro debito centum florenorum ; fecit votum ad sepulcrum pii P. Stanislai.

Vide Gregor. Mag. lib. 1. Epist. 59. 68. Angaria mentis, apud Burchardum de Casib. S. Galli cap. 13. et Henricum Huntindonensem tom. 8. Spicil. Acher. pag. 183. Angaria, Bedruknisse, Ungelt, in Vocab. Lat. Germ. ann. 1477. Adel. Angaria, fem. prim. i. e. tristitia, etiam angaria dicitur compulsio, injusta coactio, in Gemma Gemm. De voce Ungelt vide Haltausii Gloss. Germ. col. 1933. Veteres rythmi memoriales :

Ungeld Angaria, post hec precaria Bede.