« Annatus » (par L. , 1883–1887), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 257b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ANNATUS1ANNATUS. ANATRIS. .
« Annatus » (par L. , 1883–1887), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 257b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ANNATUS1
« 1 annatus » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 257b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ANNATUS2Mediocribus vero non minora dispensans, persuadebat nequaquam sibi ceu prælatæ et matri solummodo honoris reverentiam exhibere ; verum etiam suis Annatis in omnibus obtemperarent.
« 2 annatus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 257b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ANNATUS3δαϰτυλοφόρος, συμποδιαστὴς, Annulatus, compeditus, apud Janum in Supplemento Antiquarii. Vide Forcell. Lexic. in voce Anulatus. Anatus effici potuit ex anus, quod antiquiores dicebant pro anulus. Plaut. Menæchm. act. 1. sc. 1. v. 9 :
Tum compenditi Anum lima proterunt.
Ubi nihil mutandum esse evincit Glossa Lat. Græc. : Anus, δαϰτύλιος, ὁ τῆς ἕδρας.