« »
 
[]« Antartes » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 294a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ANTARTES
ANTARTES, Rebellis. Lexicon Gr. MS. Reg. Cod. 2062 : Νεωτερόποιος, Ἀντάρτης, τὐραννος, Gloss. Gr. Lat. Ἀντάρτης, Rebellio, perduellio. Gloss. Lat. Gr. Delliones, (leg. Duelliones) Ἀντάρται, ϰαθοσίωτοι, τύραννοι, ϰαὶ τυραννίδες. Ita emendandum. Acta S. Martinæ Virg. cap. 1 :
O Alexander Antarta Christianorum.
Concilium CP. sub Menna Act. 5. Ἀπέθανεν Ἀμάντης ὁ ἀντάρτης τῆς τριάδος. Vide Theophan. ann. 26. Constantis, et Anonymum Combefis. in Leone Philos. n°. 26.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Antarticus, Eadem notione in Vita S. Pauli novi Martyris tom. 2. SS. Julii, pag. 635. E :
Manu igitur Antartica insurrexit in Theodosium Imperatorem, etc.
Intarta, pro Antarta. Papias : Intarta, perversus. Anastas. Bibl. in S. Deusdedit, pag. 45 :
Venit Neapolim quæ tenebatur a Joanne Compsino Intarta.
Chron. Fontanell. cap. 3 :
Actum est bellum inter Carol. Exarchum et Ragenfridum Intartam.
Intartizare, eidem Papiæ, est pervertere, disturbare, rebellare, insurgere. Anastas. in Theodoro PP. pag. 48 :
Mauricius cum ipsis quibus antea devastaverat Ecclesiam Dei Intartizavit adversus Isacium Patricium.
Idem in Adeodato pag. 52 :
Mezzetius qui erat in Sicilia, cum exercitu Orientali, Intartizavit, et arripuit Regnum.