ANTEMURALE, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Antemurale » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 296b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ANTEMURALE

ANTEMURALE, Murus exterior, quo cætera urbis aut castelli mœnia cinguntur, et muniuntur, ne ad illa statim hostibus accessus pateat ; unde et Promurale appellatur ab Isidoro lib. 15. Orig. cap. 2. eo quod, inquit, sit pro munitione muri. Auctor Mamotrecti ad 9. Judic. :

Propugnaculum est Antemurale, sive pinna murorum, quia de eo pugnatur.

Jo. de Janua :

Antemurale dicitur defensio ante murum.

Occurrit passim apud Scriptores.

Antemurale, in Ceremoniali Cardinalium Paris Crassi Lib. 2. cap. 22. vestibulum altaris, Presbyterii, seu potius Bematis dicitur, quod Græci Soleam appellarunt :

Episcopo in vestibulo altaris, id est, Antemurale existenti, et nondum Presbyterium ingresso, etc.

Sed videtur disjungenda vox ante murale, id est, ante murum seu cancellum, qui Presbyterium dirimit a Choro. Vide Murale.

P. Carpentier, 1766.

◊ Glossar. Lat. Gall. ex Cod. reg. 7679 : Antemurale, eschauffoulx vel barbaquene. Chron. Frodoardi ad ann. 925 :

Quod (castrum) circumdantes Franci, vallum, quo pro Antemurali cingebatur, irrumpunt.

Vide infra Antepectus.

◊ Antemurale, ein zwinger vel furmure, in Melberi Vocab.