ANUBDA, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Anubda » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 304c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ANUBDA

ANUBDA, Anupda, Anuda, Præstationis vel oneris species. Charta Hispanica ann. 824. apud Sandovallium :

Et omnes qui venerint ad populandum ad illa Branoossaria, non dent Anupda, non vigilias de castellos, nisi dante tributum, et infurtione, quantum poterint ad Comite, etc.

Alia æræ 1010. apud Yepez tom. 5. pag. 456 :

Ipsas las cum foro ex lecto quæ non pro homicidio non Anuguvera, neque foratera, neque saione, de Comite non teneat.

Alia æræ 1016. tom. 5. pag. 444 :

Ut non habeant istas villas et istos terminos super saionem, nec fossatum, nec Anuda, neque alicidio (scrib. homicidio) neque erbatico, nec portatico in terminis de Castella.

Alia æræ 1018. tom. 1 :

Et ad populandum damus ibidem licentiam, ut qui ibi habitaverit, nulla habeat super se regalia, aut comitialia imperia, neque respondeat aliquid ad ejus debita, non pro furtum, neque pro homicidium, neque pro fornitio, non pro manneria, neque pro serina, neque pro fossare, neque pro Anubda, neque pro castellia, neque pro facienda villa, etc.

Alia Aldefonsi VI. Regis æræ 1118. tom. 3 :

Ut nullus minister meus vel hæredum meorum, vel aliarum quarumlibet potestatum intra terminos Monasterii audeat intrare, vel pignus accipere, aut in omnibus villis vel Ecclesiis, seu hæreditatibus quæ juris eorum sunt, per manus saionis sigillum ponere, sive pro homicidio, sive pro fossatore, sive pro roxo, sive pro castellato, sive pro Abnuda, aut pro nuntio, aut pro pignore, aut pro furto, etc.

Alia Ferdinandi I. Regis Castellæ æræ 1100. tom. 1 :

Ut non pariantur nullius modi aliquod detrimentum nostris sayonis, nec nullius hominis non pro fossato, non homicidio, non pro furco, non pro fornitio, non pro Annubda, non pro castelleria, non pro annassia, non pro nulla calumni de hoc mundo, etc.

Alia Sanctii Reg. tom. 5. pag. 468. 469 :

Ut sint liberæ omnes hæreditates vestræ, et absque injuria cujuslibet personæ Regalis et Pontificalis et Laicalis, sine saione, sine homicidio, sine fosato, sine Anupta, etc.

Adde pag. 742. tom. 6. pag. 486. 490. Videat Lector an ex hisce locis vocis notionem percipiat.

P. Carpentier, 1766.

◊ Academ. Hispan. in Diction. Anublar, Obscurare, obscurum facere. Sed hæc quid ad hujus vocis interpretationem ?

L. Henschel, 1840–1850.

◊ Vide Adubare, Adubum. De hac voce optime disseruit S. Rosa de Viterbo Elucidarii tom. 1. pag. 56. unde sequentia exscribimus : Vocabulum a IX usque ad XV seculum sæpe obvium et mira diversitate scriptum, Adua, Annuduva, Anuduva, Anuduba, Annaduva, Anuda, Aduba, Adnuba, Anubda, Anupda, Anuguera, Anudiva et Annadua, est Tributum irrogatum pro construendis aut reparandis castellis, munimentis, aliisque quæ ad terræ defensionem spectant operibus. Interdum tamen habitatores non pecuniam sed operas in hanc rem præstabant, ita ut Dominus materias et cetera ædificanti utilia compararet. Privileg. de Cea ann. 1136 : (Collapso muro Dominus terræ dabit)

Mozom, et luria, et marra, et malios, et duas lavancas, et nos nostros corpos, et illo muro sedeat factum

. Pluribus documentis constat Lusitanorum reges Anubdam recipere solitos fuisse in terris et oppidis in beneflcium concessis. Donatio Sanctii II. Templar. Ordin. facta anno 1244 :

Quod (habitatores) recipiant monetam meam et quod dent inde mihi collectas, et quod eant in exercitum meum et in meam Anuduvam ; et alia jura secundum quod habeo, et illa habere debeo in aliis castellis et villis quæ prædictus ordo Templi in regno meo habet.

Exstat Charta Alfonsi III. Portug. regis anni 1265, qua hoc tributum, quo se premi populus querebatur, denuo ordinatur et constituitur :

Primo, Mando et statuo quod ego nec aliquis successorum meorum numquam levemus denarios nec aliam pecuniam pro Anudivis per nos, nec per alium, nec per alios. Item mando et statuo quod homines qui morantur in hæreditatibus alienis, videlicet jugarii et alii homines, qui morantur in hæreditatibus alienis, de quibus dant certam portionem dominis suis, non vadant ad Anudivam. Item, mando quod infirmi, depositi, peregrini, soltarii (nisi fuerit talis filius qui contineat casam cum sua matre), et uxorati de ipso anno, et omnes homines excusati per cartas conciliorum, secundum consuetudinem et forum terræ, et homines de creatione regum, et omnes homines qui morantur cum dominis suis, omnes isti tales nec aliquis eorum, non vadant ad Anudivam. Item, nichil demandetur mulieribus pro Anudiva. Item, mando et statuo quod serviciales, ortolani et molendarii, et fornarii, et amoucouvares de ganatis, non vadant ad anudivam. Item, alii homines qui sunt in servitio dominorum suorum, de quibus habent soldadas aut gubernium, aut vestitum, aut aliquam partem animalium, rerum, vel fructuum, in quibus serviunt dominis suis, non vadant ad Anudivam. Item, omnes alii homines, qui morantur in locis, de quibus non iverunt ad Anudivam tempore patris mei, nec avi mei, non vadant ad Anudivam. Item, pauperes qui non habent de suo, per quod vadant, et in redditu per quod possint vivere ; ita quod non oporteat eos vendere domum, aut vineam, aut hæreditatem quam habent, propter hoc non vadant ad Anudivam. Item, Clerici et scutiferi fidalgos non vadant ad Anudivam. Item, homines de cautis et de honris antiquis, et quas rex fecit, vel fecerit de novo, non vadant ad Anudivam. Item, mando et statuo quod omnes alii homines regni mei. quos ego, vel successores mei debuerimus vocare ad Anudivas, non vocemus eos ad Anudivas, nisi tempore guerræ, aut tempore magnæ necessitatis, et ad frontariam regni, quod habeamus eos multum necessitate, et non compellantur ire, nisi per prætores, et alvaziles, et judices locorum ; quia inveni pro in veritate, quia ita fuit usatum tempore patris mei et avi mei, etc.

His adde Alfonsi X. Castiliæ regis Partidam II. tit. 18. leg. 15. et Guid. Papæ consil. 1. Paullo aliam significationem sortita sunt vocabula Adhoa et Adoha, quæ videas suo loco, confer etiam Lud. Bianchini Storia delle Finanze di Napoli, vol. 1. pag. 91. sqq. et 229.