« Aptota » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 337b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/APTOTA
APTOTA,
Id est incasualia, suntque indeclinabilia, proprietamen sunt dicenda quæ nominativum solum habent, ut Jupiter qui et nominativus invenitur, et non accipitur etiam pro obliquis. Papias MS. Græca vox ab ἀπτὼς, ῶτος, Firmus, qui non cadit. Hoc utuntur Grammatici, ut nomina significent quæ declinari non possunt. Vide Forcell.