ARCETUM, Arcentum, Arceutum. In Tabulario Lascariensis Ecclesiæ, Arceut, vel Arcieut : vox Beneharnensibus nota, apud quos ita appellatur Jus procurationis, seu certa pensitatio, quæ Episcopo ab Abbatibus et Ecclesiarum Præpositis exsolvebatur, loco procurationis, aut Recepti, sive receptionis. Arceber enim apud illos est recipere, ut observare est apud Marcam lib. 1. Hist. Beneh. cap. 28. n. 18. lib. 3. cap. 8. n. 6. lib. 5. cap. 31. n. 2. Fit mentio Arceuti istius, seu des Arciuts, in Foris Beneharn. tit. 1. art. 30. tit. 20. art. 3. Bulla Innocentii Papæ III. pro S. Severo anni 1213. inter Instrum. tom. 1. novæ Gall. Christ. pag. 184. col. 1 :

Ad hæc adjicimus, ut alicui personæ magnæ vel parvæ facultas non sit milites vel pedites de villis eidem Cœnobio pertinentibus in hostem vel expeditionem ducere ; nec de silvis, pratis, laudis, piscationibus, pinetis, vel vineis censum quærere vel Arcetum.

Charta Ricardi Regis Angliæ ann. 1190. apud Marten. tom. 1. Anecd. col. 637 :

Nec Arcentum inire per vim, nec aliquod censum quærere.

Vide Receptus.