ARENGARIA, Italis, et maxime Florentinis, Ringhieria, et Aringhieria, Locus editior, ubi concionantur publice.

Luogo dinanzi al Palazzo, dove, quando entrava la Signoria, il Podestà salito in bigoncia, che cosi si chiamava quel pulpito di Pergamo, d'entrel quale Arengava, è faceva un' orazione, etc

. Ita Il Varchio in Dialogo delle lingue. Memoriale Potestatum Regiensium ad ann. 1260. apud Murat. tom. 8. col. 1122 :

In quo anno fuit incœpta turris de Razolo ultra Taletatam, et fuit facta Arengheria communis.

Et ad ann. 1290. ibid. col. 1174 :

Et fecit fieri Arengheriam ad fenestras palatii veteris, et destruxit illam quæ erat in platea communis juxta dictum palatium.

Charta anni 1322 :

Quæ statuta lecta et publicata fuerunt ad Arengariam, etc.

De vocis origine multa, tametsi incerta, scripsere Jacobus Pergaminus, et aliquot alii Scriptores Itali, quorum sententias expendit Ægidius Menag. et Octavius Ferrarius, in Originib. Italic. Utcumque sit, videtur vox nostra Arengerie inde orta, pro loco, ubi viri tumultuantur ac verbis contendunt. Hinc non inepte Hickesius Gramm. Theotiscæ pag. 92. vocem deducit a Ring vel Aring, quæ Gothice et Saxonice significat Gyrum, circulum specialiter hominum, seu auditorum et spectatorum coronam.