« 1 arrare » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 402a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ARRARE1
1. ARRARE, Spondere. Erchempertus in Ducib. Benevent. cap. 22 :
Contrarius illi semper et ingratus extitit, adeo ut etiam filio illius natam suam necessitate ductus Arraret.Gregorius Turon. de Vitis Patr. cap. 20 :
Cum ad legitimam pervenisset ætatem,... ut Arram puellæ quasi uxorem accepturus daret, impellitur.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Arrare Bellum, Bellum denuntiare. Spelman. in Glossario ad Vocem Adrhamire : Pro his rebus acquirendis Arravimus Bellum in Curia Vindocensi.
P. , 1766.
◊ Enerrer, Arrham
dare, vulgo Arrher, in Stat. ann. 1399. tom. 8. Ordinat. reg. Franc. pag. 324. art.
1.