« »
 
[]« Arrota » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 407a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ARROTA
ARROTA. Meminit Sandovallius in Episcopis Pampilonensib. pag. 81. Chartæ æræ 1173. qua Rex Navarræ Ramiresius Monachus cuidam Ecclesiæ concedit
illa sua Arrota quæ vocatur de Fontevera
 : cujus vocis notionem ignorare se profitetur idem Scriptor. Occurrit in Charta ann. 1395. ex Archivo S. Victoris Massil. qua Pontius Lobiere Præpositus Tolonensis dat et
concedit ad fascheriam sive rentam jura, domos, [] terras, perceptiones, census, servitia, trezena, tascas et Arrota quæ habet in castro de Soleriis
. Italis Arrota et Arrioto idem est ac incrementum, accressio ; unde Arrota videtur significare certam præstationem quæ pro incremento v. g. domus persolvebatur. Hispan. Arrotura est Novalis ager. Hujus vocis etymon Adelungius a Germanico riutan petit, quod idem sonat. Vide Abrutella.