« »
 
[]« Assassini » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 428a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ASSASSINI
ASSASSINI, Populi, qui habitabant in montibus Phœniciæ in terminis Damasci, Antiochiæ et Halapiæ, munitissimaque habebant castra. Varie autem id nominis effertur a Scriptoribus : quippe
Assasini, Jacobo de Vitriaco in Hist. Hieros. cap. 14. dicuntur, Nangio ann. 1236. Mattheo Paris et aliis non semel.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Assessini, seu Elisæi eidem Jacobo de Vitriaco apud Marten. tom. 3. Anecdot. col. 281. Procul dubio Essæi.
Assisini, Will. Tyrio lib. 14. cap. 19. lib. 20. cap. 1. Matthæo Paris pag. 67. 644. 678.
Assidei, Monacho S. Mariani Autisiod. pag. 93. Et in Chron. Turon. ad ann. 1192. apud Marten. tom. 5. Ampliss. Collect. col. 1035.
Assassi, et Accini, Rogero Hoved. pag. 716. 751.
Arsacidæ, Rigordo pag. 35. Matthæo Paris pag. 121. in Gest. S. Ludovici ann. 1236.
Hansesisii, Guill. Neubrig. lib. 4. cap. 24. lib. 5. cap. 16.
Hakesins, Philippo Mouskes.
Haussasis, veteri Scriptori vernaculo MS. et apud Radulfum Coggeshalensem in Chron. MS.
Hassatuti, Matthæo Paris pag. 678.
Heissesin, Arnoldo Lubec. lib. 7. cap. 10.
Chasii, χάσιοι, Annæ Comnenæ lib. 6. Alexiad. pag. 176. et Nicetæ in Isaac. lib. 1. n. 1. in Alex. lib. 3. n. 6. Χασίσιοι, Phocæ in Descript. Terræ Sanctæ cap. 3.
◊ Agunt de eorum moribus prædicti Scriptores, ut de eorum Principe, quem vulgo Senem, vel Vetulum de Montanis appellant, quod in montibus Phœniciæ habitaret : (de quo in verbo Senex agimus ;) præterea Joinvilla in vita S. Ludov. Vide quæ ad hunc Scriptorem observamus pag. 87. Consule etiam, si vacat, Chronicon Francisci Pipini lib. 3. cap. 38. et 39. apud Murat. tom. 9. col. 705. et seqq. ubi quæ ad Assasinos spectant fusius explicantur.
◊ Assasinorum appellatio translata postea ad sicarios, homicidas, grassatores : sed eos præsertim, ut auctor est Skenæus ad Leges Scoticas, qui ab alio pecuniam vel mercedem accipiunt, alterius interflciendi causa, et qui hujusmodi scelus, data mercede, fieri procurant, aut mandant. Nicolaus de Cusa lib. 3. de Concord. Cathol. cap. 34 :
Si quis illos Assisinos acceptaverit, debet talis ut publicus hostis capi, etc.
Charta Sigismundi Imp. ann. 1412. apud Guichenonum in Hist. Sabaud. :
Puniend. maleficos, Assaisinos, robatores.
Utuntur Cortusii lib. 1. Hist. Joan. Villan. lib. 9. cap. 231. 290. lib. 12. cap. 8. et alii Scriptores passim.
P. Carpentier, 1766.
◊ At vero cum vox Assassini significet trucidatores, occisores, ut scribit Th. Hyde de Relig. Persarum pag. 493. facile cum doctissimo viro D. Falconet in Disquisit. de Assas. quæ extat tom. 17. Comment. Acad. Inscript. pag. 163. vocis etymon deducendum crediderim a verbo Arabico Hasaa, Chassa, Chasasa, quod Trucidare, occidere, sonat ; unde participium activum Châsis, et in plurali Hasisin, Châsisin, occidentes. Quanquam non contemnenda videatur origo desumta a voce Sikkin, Sica, pugio, cultellus[]  ; præsertim cum montem Assikkin dictum, id est, sicæ, pugionis, habitasse Assassinos certum sit, eorumque præfectum Dominum cultellorum nominet Jacobus de Vitriaco. Huic non absimilis est Casenovæ opinio, quæ vocem hanc a Teutonico Sahs, Sachs, Sæhs, grandis culter et brevis gladius, derivandam censet. Vide præterea Assassino in Origin. Ital. Menagii.
◊ De vocis etymo vide quæ disputat Falconetus in Disquis. de Assass. quæ exstat tom. 17. Comment. Acad. Inscript. pag. 163. Adel.
© École des chartes.