« »
 
[]« 1 astella » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 445a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/ASTELLA1
1. ASTELLA, Hastile, seu baculus longior, cui vexillum adfigitur. Charta ann. 1333. ex Bibl. reg. cot. 2 :
Ad alium locum ejusdem insulæ, ubi sunt dentilla gissi in pariete, in quo erat etiam baculus seu Astella dicti dom. archiepiscopi appositus... Inveniens baculum seu Astellam dicti dom. archiepiscopi appositum seu appositam in cantono dicti operatorii.
Pluries ibid. occurrit. Astelle, eadem notione, in Lit. remiss. ann. 1384. ex Reg. 124. Chartoph. reg. ch. 274 :
Lui donna un coup d'une Astelle qu'il tenoit, dont il le porta à terre.
Unde diminutivum Astellet, asserculus collaris equini, in Ordinat. ann. 1350. tom. 2. Ordinat. reg. Franc. pag. 371. art 193 :
Du collier de limons garni de brasseures, d'Astellets, douze sols.
Vide Astula.