« »
 
[]« Becco » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 615a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BECCO
BECCO, Beccum, Rostrum, vox Gallica vetus, unde nostris et Belgis Bec, Italis Becco. Sueton. in Vitellio cap. 18 :
Cui Tolosæ nato cognomen in pueritia Becco fuerat : id valet gallinacei rostrum.
Quasi Bec de coc, ut quidam volunt. Perperam a bucca etymon accersit Acharisius.
Beccum, Bracton. lib. 3. Tract. 2. cap. 28. § 1 :
Si habuerit accipitrem, perdat Beccum, et ungues pedum, et caudam.
Abbecare, Vox falconariorum, Becco, seu rostro impetere, seu crebrius rostrum infigere, mordicare. Fridericus II. Imp. lib. 2. de Arte venandi cap. 49 :
Per hujusmodi scilicet mordicationes, sive, ut ita dicam, Abbecationes sæpius iteratas, etc.
Occurrit ibi rursum, et cap. 53.