« »
 
[]« Bernarius » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 639c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BERNARIUS
BERNARIUS. Ordinatio Domus regiæ sub Henrico II. Angl. Reg. in lib. nigro Scaccarii pag. 357 :
Bernarius iii. den. in die.
Ubi Hearnius in notis : Bernarius, Minister ad quem ursi canesque in ursis venandis usurpati, spectabant. Bern, ursa. Berne autem est pro Beren vel Bear.
P. Carpentier, 1766.
Hinc olim apud nostros male acceptum videtur nomen Bernart, quibus idem sonabat quod Stultus, hebes, ineptus ; unde Etre tout Bernart de quelqu'un dicebant, pro Alicujus amore insanire, hebescere. Lit. remiss. ann. 1397. in Reg. 153. Chartoph. reg. ch. 305 :
Lambert, Lambert tu as enchanté ou ensorcelé mon frere, il est tout Bernart de toy, et te monstre plus grant amour qu'il ne fait à moy.
Aliæ ann. 1391. in Reg. 142 ch. 20 :
Lequel Duchesne respondit audit Bernart qu'il n'estoit point coquart ; mais [] que ledit Bernart estoit bien coquart, Bernart, et tous sos : car il n'estoit si mauvaise cornardie que sotie.
Vide novam edit. Diction. Menag. v. Bernard. Serrure Bernarde, quæ Bénarde appellatur in Diction. Trevolt. dicitur Sera, cujus clavis perforata non est, quæque ab utraque parte aperitur. Lit. remiss. ann. 1442. in Reg. 176. ch. 191 :
Icelle Marion s'en coury à l'uis, qui fermoit à serrure Bernarde, et l'ouvry.