BRUNDA, Solida. Ita Gloss. Isid. Gloss. Saxon. Ælfrici : Brunda, heortes heafod, i. cervinum caput. Ugutio : Brunda, caput vel cornu cervi. Addit Joan. de Janua ex Papia : Unde Brundusium, a situ loci dictum ; videntur enim cornua cervi, et caput, et figura in dispositione ejusdem loci. Festus ad vocem Brundusium habet : Quidam Poetæ brevitatis causa Brendam dixerunt. Janssonio in suis ad Isid. Glossarium Collectaneis magis placeret Bunda a Teutonico Bundig, Firmus, solidus. Glossarium Aniciense MS : Brundus, solidus. Vide Stephanum de Urbibus, et Isidor. lib. 15. Orig. cap. 1. sect. 49. Forcellin. voce Brunda et Henric. Stephan. Thesaur. Ling. Gr. voce Βρεντέσιον, edit. Didot vol. 2. col. 410.