![[]](http://media.enc.sorbonne.fr/ducange/jpg/B/766b.jpg)
« Buccina » (par C. , 1678), dans , et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 766b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BUCCINABUCCINA, Spatium, intra quod Buccinæ clangor audiri potest. Cosmas Pragensis in
Chron. Bohem. :
Plures insimul conglobati, non longius quam unius Buccinæ, in altera rupe inter arbusta urbem ædificant.Leonis Tactica cap. 9. § 66. ex versione Johannis Checi :
Levibus etiam præcipies, ut longius ab acie quam Buccina exaudiri potest, ne discedant.Absunt a Gr. Meursii. Buccina porcilis, in Lege Bojor. tit. 3. cap. 10. cornu, quo utuntur subulci. Editio Heroldi tit. 39. habet Bucina, quomodo recentiores Græci Βούϰινον dicunt. Gloss. Lat. Gr. :
Bucinum, tuba σάλπιγξ. Bucinumetiam neutro genere dixit Plinius. Vide Glossar. med. Græcit. radice
Βούϰινα, col. 213. Forcellin. et Raynouard. Glossar. Roman. vol. 1. pag. 268. ubi ex Elucidar. de las propr. fol. 282 :
Bucina es pauca trompa de corn o de fust o d'autra materia.
Buccinus, Bucinus,
Clamor buccinæ, Ugutioni. Beda lib. de Orthograph. :
Buccina est, qua signum dat Bucinator. Bucinus, ipse canor ex hac editus.Forcellin. voce Bucinus, hæc citat ex Capro Grammat. Papias in cod. reg. 7609. habet itidem gen. masc. expressius Glossar. in cod. reg. 7644 :
Bucinam et Bucinum hoc inter se differunt, Bucina est tuba, qua signum datur in hostem, Bucinus ipse clangor canorus est.
◊
De Buccinæ usu in classibus
vide Jalii Antiq. naval. vol. 1. pag. 233.
Buccina auris, Pars auris, qua sonus immittitur, le Tambour, apud Fridericum II. Imp.
lib. 1. de Venat. capite 25.
