« »
 
[]« 2 burlare » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 1, col. 788b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/BURLARE2
2. BURLARE, vox Italica, Irridere, contemnere, ludificare, Hispan. Burlar. Charta ann. 1333. in Reg. 66. Chartoph. reg. ch. 1339 :
Dictus Andreas tunc bajulus castri de villa Vayraco, in contemptum et vituperium domini nostri regis et appellationis prædictæ, ipsum Johannem Salast male tractavit, cum pugnis verberando eumdem graviter et bodreiando viliter et impingendo eumdem Johannem [] appellantem, ipsumque Johannem sic male tractatum, verberatum, et Burlatum posuit in carceribus.
Vide Burla 3.