C, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« C » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 001a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/C

C. littera numeralis, quæ centum denotat : unde versus :

Non plus quam centum C. littera fertur habere.

Qui apud Ugutionem sic legitur :

Non plus quam centum C. constat habere conexum.

Eidem literæ si recta linea superaddatur, centum millia significat.

L. Henschel, 1840–1850.

◊ De C littera in diplomatum antiquorum fronte posita vide Heumannum de re diplomat. inde a Carolo M. cap. 1. § 12.

◊ C in superscriptione cantilenæ, ut cito vel celeriter dicatur, certificat. Notkerus Balbulus de Notis musicis.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

◊ C. interdum mutatur in G. et vicissim : Gambutta, pro Cambutta ; Cabella pro Gabella. Sæpissime in K. Calendæ, vel Kalendæ, Carolus vel Karolus perinde legitur. Haud raro in QU. Sic ab Incolendo dicitur Inquilinus, Relinco pro Relinquo, apud Felibianum Hist. Sandion. pag. x. Sed nulla frequentior commutatio est quam cum littera T. Portio, Porcio, Nuncius, Nuntius, etc. aut cum littera S. Boicellus, Boissellus, vel Boisellus, dulciori pronuntiatione : pro quo fere scribitur C. caudatum. Marinius in Papyris Diplomat. pag. 249. b. et 270. b. scribit in antiquissimis chartis C et B vix distingui.