« »
 
[]« 1 capitosus » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 139a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CAPITOSUS1
1. CAPITOSUS, Italis Capitoso, Obstinatus. Equus indomitus vel Capitosus, in Quoniam Attach. cap. 48. § 10.
les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.
Capitositas, Obstinatio, pervicacia. Vita Martini IV. PP. apud Murator. Scriptor. Ital. tom. 3. pag. 610. col. 1 :
In quo (conflictu) cecidit Comes nobilis [] pugil Ecclesiæ fere cum quingentis Gallicis... Tandem nocte snperveniente superstites ad suam partem se retro traxerunt, nulli Gallicorum victoria (Papebroc. vita) cum Capitositate attributa.
P. Carpentier, 1766.
Capitositas, Morositas, Gall. Caprice, fantaisie. Charta ann. 1331. in Reg. 66. Chartoph. reg. ch. 924 :
Dictus Jacobus communiter vocabatur le major viguier, quia per fas vel nefas ex sui Capitositate gentes capi et incarcerari, et ad quæstiones et tormenta poni faciebat.
Capitose, Obstinate, præfracte. Henric. Knyghton. lib. 5 :
Sed Capitose in suis insanis consiliis propriam voluntatem proterve exercere.