Caracalla, Vestis Clericorum talaris : passim apud Scriptores pro cappa sumitur. Papias : Caracalla, capa. Gloss. Græc. Lat. Καραϰάλλιον, Cuculla. At Eucherius Lugdun. Ephod Judæorum, in modum Caracallæ fuisse ait, sed sine cuculla. Ephod autem, ut auctor est Josephus lib. 3. Antiq. cap. 11. tunicæ persimile fuit. Vulfinus Boetius Episcopus Pictavensis in Vita S. Juniani Abb. :

Vestis ejus cilicina, de caprarum pilis, quæ in modum Caracallæ, quam nunc Capam vocamus, perseverat usque in hodie.

Vita S. Eugendi Abb. cap. 2 :

Æstivis temporibus Caracalla, vel scapulari cilicino utebatur.

Beda lib. 1. Hist. Eccles. cap. 7 :

Mox se sanctus Albanus pro hospite ac magistro suo ipsius habitu, id est, Caracalla, qua vestiebatur, indutus, militibus exhibuit.

Thomas Walsing. in Edwardo II. :

Constat hanc vestem fuisse Caracallam, quam S. Albanus in conversione acceperat a S. Amphibalo.

Vitæ Abbatum S. Albani pag. 28 :

Elienses vero ossa sæpedicta in villoso panniculo, quem Caracallam vocant sibi reservarunt.

Vita S. Eudoxiæ Mart. cap. 9 :

Κατὰ τὸν ϰαιρὸν τοῦ χειμῶνος στιχάριον ϰιλίϰινον ἐνεδύετο, ϰαὶ ὁμοῖον ἐϰεῖνο ϰαραϰάλλιον.

Palladius in Hist. Laus. cap. 117 :

Παιδαρίου ϰαραϰάλιον λαμϐάνουσα.

Hinc nostrum Casaque, quasi Caraque, pro sago, deducit Paradinus lib. 1. Hist. Lugd. cap. 34. Vide Octavium Ferrarium de Re vestiaria part. 2. lib. 1. cap. 28. et Menagium in Voce Casaque. Vide Glossar. med. Græcit. voce Καραϰάλλιον.