CARAGUS, Carajus, Sortilegus, præstigiator qui characteribus magicis utitur, unde vocis etymon. Gloss. Saxon. Ælfrici : Caragius, fugel hrata. Ubi fugel Anglo-Saxonibus est avis hrat, omen, augurium, divinatio, fugel-hælsere, augur. Concilium Autisiod. cap. 4 :

Non licet ad sortilegos, vel ad auguria respicere, vel ad Caragios, etc.

Canones veteris Concilii Narbonensis ann. 598. can. 14 :

Si qui viri ac mulieres divinatores, quos dicunt esse Charagios atque sorticularios, etc.

Vita S. Eligii a S. Audoeno conscripta lib. 2. cap. 15 :

Nullas paganorum consuetudines observetis, non Carajos, non divinos, non præcantatores... consulere præsumatis.

Et mox :

Non quærantur præcantatores, non divini, non sortilegi, non Caragi.

Beda de Remediis peccatorum cap. 11 :

Caragios, et divinos præcantatores, etc.

Petrus Malleacensis de Cœnobio Malleacensi § 6 :

Uxor ejus observatrix admodum Carajorum atque maleficiorum.

Sermo de dedicatione Ecclesiæ editus a V. Cl. Jacobo Petito :

Omnes fures et falsi testes, omnes ad arbores vel ad fontes vota reddentes, omnes qui Caragios et divinos vel præcantatores aut propter se, aut propter suos inquirunt, etc.

Odo Clun. lib. 4. de Vita S. Geraldi Auriliac. Comit. cap. 7 :

Vassus quidam nomine Adraldus focum Caragiorum tota nocte in domo sua fieri præcepit. Intempesta autem ipsius noctis hora, dæmones super focum custodis irruerunt.

Severianus homil. quæ extat. 241. apud S. Augustinum de Tempore :

Ut nullus ex vobis Caragos vel divinos, vel sortilegos requirat.

Infra :

Qui prædictis malis, id est, Caragis, et divinis, aruspicibus.... crediderit.

Vide Decret. Ivon. lib. 1. cap. 1. § 134. Occurrunt apud Nicetam in Isacc. lib. 2. n. 5. in Cod. Barbaro-Græco ϰουτρουλοί, ϰαράγιοι, inter magos.