CARPIA, Glossarium mediae et infimae latinitatis, Du Cange et al.

« Carpia » (par C. du Cange, 1678), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 182b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CARPIA

CARPIA, Linamentum, seu linteum carptum quod vulneribus inditur, μοτός Græcis Medicis, vel τιλτὸς μοτός ; nostris, Charpie, vox Chirurgis nota. Gloss. Lat. Græc. : Carpia, ῥυπαρὸς πόϰος, sordidum vellus. In supplemento Antiquarii legitur Carpies. Gloss. MSS. ad Alexandrum Iatrosophist. : Tilptalium, linteolum minutissime carminatum, sive Carpia. Vide Salmasium ad Vopiscum pag. 369. de modo usurar. pag. 881. et Octavium Ferrarium in Carpia.

Carpita, Eadem notione. Regula Templariorum cap. 70 :

Carpitam habeat in lecto, qui sacco, culcitra vel coopertorio carebit.

Academicis Cruscanis Carpita, est

un apparato di tavola vile, con posto di materie grosse di lana, e di pezze, di diversi colori.

Ejusmodi olim fuisse Carmelitarum pallium, atque Carpitam pariter appellatum, ex Pseudo-Cyrillo et aliis, pluribus ostendit vir doctissimus Daniel Papebrochius ad 8. April. pag. 798. 799. Vide Cartica, et Carpita suo loco.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Carpeta. Statuta Equitum Theutonic. art. 74. apud Raimundum Duellium lib. 2. Miscell. pag. 59 :

Quilibet frater debet habere duplicia camisiarum .... saccum in quo dormit, Carpetam, lintheamen.

Hist. Dalphin. tom. 2. pag. 275. ex Computo anni 1336 :

Jacobo mercatori pro Carpetis quinque pro arnesio unc. ii. taren. xiii.

Doctissimi Editores interpretantur arsenii tegumentum.

les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736.

Carpetus. Decem Carpettos, apud Rymer. tom. 11. pag. 378. col. 1. eadem, ut videtur, notione. Hic enim agitur de supellectili Collectoris Rom. Pontificis iter habentis in Anglia.