Catta. Gloss. Græc. Lat. : Κάττα, Catta. Gloss. Lat. Græc. : Αἴλουρος, Felis, Catta. Baruch. cap. 6. 21 :

Supra corpus eorum et supra caput eorum volant noctuæ et hirundines et aves etiam, similiter et Cattæ.

Joannes Diac. lib. 2. Vitæ S. Gregorii cap. 60 :

Nihil in mundo possidebat, præter unam Cattam, quam blandiens crebro, quasi cohabitatricem in suis gremiis refovebat.

Evagrius lib. 6. cap. 24. :

Αἴλουρον, ἣν Κάτταν ἡ συνηθεία λέγει. Cata

Sexto Platonico lib. de Medicina animal. cap. 18.

Cattus. Glossæ veteres : Λἴλουρος, Cattus. Joan. de Janua : Musio dicitur a mus, eo quod muribus sit infestus. Hunc vulgus Cattum a captura vocat. Ugutio : Catus, dicitur veluti cautus, unde hic Catus, quoddam animal ingeniosum, scilicet Murilegus, quem alii dicunt Gatus, per g. scilicet corrupte. At Isidorus Cattum dictum vult, quod Cattet, id est, videat. Glossæ Arabico Lat. : Musium, Cattum, quod cattat, id est, videt. Ubi Cattare idem forte quod Captare : unde nos etiamnum Guetter dicimus, Itali Cattare, quod faciunt feles, qui mures captant et observant. Metellus in Quirina lib. :

... Ut adustus timet incendia Cattus.

Vide Forcellin. in Catus.

Catus, apud Lucam Tudensem lib. 3. contra Valdenses cap. 14. Osbertus de Miraculis S. Dunstani inter Acta SS. Benedict. sec 5. pag. 709 :

Cernebatur dæmon, qui eum possidebat, in ventre ejus hac et illac discurrendo vagari : ut putares illum modo per os, modo per inferiores partes corporis fugam parare. Quibusdam vero, qui circumstabant, manus ad discursum inimici protendentibus, et quod in modum parvuli Cati discurreret Francigena lingua dicentibus, ille contra, qui linguæ ipsius omnimodis inscius erat, subridens, eadem lingua similiter verbo diminutivo consonanter respondebat dicens : Non ut catulus, sed ut catellus.

Gattus, ex Italico Gatto. Joan. de Janua :

Cattus, quoddam animal ingeniosum, sc. murilegus, quod alii dicunt Gattus, per g. sed corrupte.

Domnizo lib. 1. de Vita Mathild. :

Stat male cum Gatto mus in sacco simul arcto.

Occurrit etiam in Chronicis Pisanis Ughellianis ann. 1177.

Catinæ Pelles. Vita S. Wlstani Episc. Wigorn. cap. 2 :

Cuidam suggerenti ut pelles saltem Catinas admitteret, etc.

Continuator Florentii Wigorniensis pag. 663 :

Nulla Abbatissa carioribus utatur indumentis, quam agninis, vel Cattinis.

Tabularium S. Florentini :

Dedit quoque Ruellonus de Arbreo decimam suam de Capella : cui dederunt Monachi palafredum et pelles Catinas.

Hist. monast. Abbendon. in Anglia :

Pellicias habebant, jacebant super cilicia, habebant coopertoria Cattina.

Bernardi Ordo Cluniac. part. 1. cap. 5 :

Omnia pellicia sunt generis agnini et albi, coopertoria vero aut de ægno, aut Catini, aut putonii seu leporum, et nunquam de ullo genere majoris pretii.

S. Willelmi Constitut. Hirsaug. lib. 2. cap. 37 :

Capellum de pellibus ovinis sive Cattinis.

Ut viles igitur pelles Cattinæ vulgares : at contra in pretio habitæ cattinæ pelles Hispanicæ, Peaux de chats d'Espagne, de quibus Consuetudines Cluniac. Petri Venerab. cap. 17 :

Cattinarum, sive aliarum pellium notabilis et damnabilis Curiositas, quæ in tantum, ut ipse novi, processerat, ut Gallicanorum Cattorum pellibus contemptis, ad Iberorum vel Italorum Cattos religiosorum hominum curiositas transmigraret.

Pelles cattarum silvestrium, quas ἐνδρύμους ϰάττας vocat Cæsarius frater S. Gregorii Theol. Dial. 2. cap. 110. Peaux de chats sauvages, in Regesto peagiorum Parisiens. quibus opponuntur, Peaux de chats privez, que l'en appelle chat de feu, ou de foier.