« »
 
[]« Cayro » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 245c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CAYRO
CAYRO, Canterius, ut puto, Gall. Chevron. Charta Petri de Roteys Vicarii Tolos. ad Bajulos de conditione materiæ ann. 1272. in Consuet. MSS. Tolos. fol. 27. e Bibliotheca D. de Crozat :
Et quod columpnæ quæ appellantur de paiella habeant unum palmum de amplo et tres digitos de spisso ; et quod Cayrones quæ [] veniunt seu aportantur cum eis habeant duodecim palmos de longum, et medium pedem de amplo, et unum diurnum de spisso.
Occurrit rursum vox Cayrones in Amanegia, ubi sumi videtur pro palis seu adminiculis vineæ, Gall. Echalas. Vide Caprones.