« »
 
[]« Celeuma » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 249b. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CELEUMA
CELEUMA, pro Celeusma, Gr. ϰέλευσμα, Cantus nautarum quem in prosperis præsertim concinebant. Occurrit in Vita S. Genovefæ tom. 1. SS. Jan. pag. 141. et in Vita S. Wilfridi inter Acta SS. Benedict. sæc. 4. part. 684.
P. Carpentier, 1766.
Glossar. vet. ex Cod. reg. 521 : Celeuma, clamor nauticus, quem efficiunt quandoque nautæ propter turbationem cœli. Glossar. Lat. Gall. ex Cod. reg. 7692 : Celeuma, Cotuenge. Vide Lexic. Martin. et Forcellin. voce Celeusma.
L. Henschel, 1840–1850.
Celeumo. Versus de S. Gallo vers. 7. ap. Grimm. Poet. Lat. sec. X. pag. 31. præf. :
Tria tranant maria, Celeumant Christo gloria.
Apud Pertz. Scriptor. tom. 2. pag. 33. est Cantantes.