« »
 
[]« Cerminiculum » (par P. Carpentier, 1766), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 273c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CERMINICULUM
CERMINICULUM. Vita S. Sabini tom. 2. Febr. pag. 326. col. 1 :
Qua causa membrorum meorum tumba incognita relinquetur diurno tempore, et absque adminiculo pastorum hæc ecclesia inculta retinebitur.
Ubi MS. Beat. pro adminiculo, habet Cerminiculo ; non male ut opinor : nam Cenomanensibus Cermeau, instrumentum est rusticum, quo herbæ rescinduntur. Lit. remiss. ann. 1474. in Reg. 195. Chartoph. reg. ch. 1172 :
Une sarpe longue, appellée au pais (du Maine) ung fermeau a coupper espines.
Ibid. Cermeau ter legitur. Vide infra Serra 4.