« »
 
[]« Cespitare » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 279a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CESPITARE
CESPITARE, Cadere, Cespitare, offendere. Vetus Glossar. Sangerman. num. 501. Præsertim dicitur de equo offensatore, qui cespiti pedem impingit, Gall. Cheval qui bronche. Chronicon Mellicense pag. 434. col. 1. in Senatorio Martini Abb. Scotorum :
Equus super quem sedi fatigatus Cespitavit in quodam ponte, et ego primo cecidi per caput equi ad pontem, postea de ponte ad aquam.
Hinc Cespitator vel Incespitator equus offensator dicitur Servio in Æneid. 11. v. 671. Charta Joannis Abb. Floriac. ann. 1247. apud Stephanotium in Antiquit. Aurelian. MSS. pag. 371 :
Quod versutia insidiatoris generis humani non ignoratur, provisum, ut sic inter ignorantiæ tenebras palpantes, et defectu luminosæ scientiæ in via morum lubrice Cespitantes, etc.
P. Carpentier, 1766.
Glossar. Lat. Gall. ex Cod. reg. 7692 : Cespitare, Trebucher. Brucar, Prov. Cespitare, in Glossar. Provinc. Lat. ex Cod. reg. 7657. Cespicare, eodem sensu, usurpant Itali.