« »
 
[]« Chiacus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 306c. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CHIACUS
CHIACUS, Præcursor. Acta SS. Junii tom. 2. pag. 660. de S. Joanne a S. Facundo :
Solebat... præcursores suos eo dirigere, quos Chiacos nominant.
Apud Laurentium in Amalthea :
Chiesus, Stipator, Satelles Turcarum.
Italice Chiaus.
P. Carpentier, 1766.
Turcice Chiaous, Apparitor, qui ante dominum præcedit, viam parat, et recedere jubet, qui in via sunt, et stator, famulus aulicus, vulgo Ciaus, ut docet Meninski in Diction. suo. Hæc post Diction. Trevolt. v. Chiaous. Adde D. Bespier not. Gallic. in Statum imper. Ottom. D. Ricaut lib. 3. cap. 9.