« »
 
[]« Civadus » (par les Bénédictins de St. Maur, 1733–1736), dans du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 346a. http://ducange.enc.sorbonne.fr/CIVADUS
CIVADUS, f. Septum, Gall. Clos, ab Ital. Chiudere, Sepire. Epitome Chron. Casinens. apud Muratorium tom. 2. pag. 368. col. 2 :
Prædictus Sicardus Princeps obtulit Patri Benedicto Civadum, qui Martocanus vocatur cum ripis, aquis, fulsariis et piscationibus et omnibus intra se positis.